عنوان شماره: تابستان 89 عنوان به فارسی: مقایسة ترمیم عصب در روش‌های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش
فایل PDF این مقاله: از صفحه: 17 تا صفحه: 24
خلاصه به فارسی: زمینه و هدف: علیرغم مطالعات متعدد در ترمیم عصب به روش انتها به کنار(End-to- side)، نتایج بسیار متناقض می‌باشد. علت توجه به این روش در چند نکتة اساسی نهفته است: اولا" در مواردی که جراح به علت عدم دسترسی به اعصاب اصلی انتخاب دیگری ندارد، این روش بسیار راه‌گشا است. ثانیا"در این روش به عصب دهنده معمولا" آسیبی از نظر عملکردی وارد نمی‌شود و ثالثا" این روش در مقایسه با روش‌های کلاسیک بسیار ساده است و نیاز به وقت و تشریح بدنی کمی دارد. در بسیاری از مطالعات فقط به بررسی نتایج با روش‌های پاراکلینیک و یا یافته‌های کلینیکی توجه شده است. به نظر می‌رسد مطالعه‌ای که در آن بررسی نتایج پاراکلینیکی و کلینیکی با هم در نظر گرفته شود، مفید و ضروری است و این مطالعه در این راستا طراحی شده است .
مواد و روش‌ها: در این مطالعه 40 موش بطور تصادفی به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند:
1- گروه اول: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به داخل عضله ادوکتور بخیه شد (کنترل).
2- گروه دوم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به انتها ترمیم شد (آناستوموز انتها به انتها).
3- گروه سوم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز شد (آناستوموز انتها به کنار با دریچه).
4- گروه چهارم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد، ولی اپی‌نوریوم روی تیبیال باز نشد (آناستوموز انتها به کنار بدون ایجاد دریچه).
در هر گروه 10موش در نظر گرفته شد. 1 و 8 و 16 هفته پس از عمل جراحی فوت پرینت از تمام موش‌ها گرفته شد و معیارهای عملکردیPFI و غیرعملکردی بررسی شد و نتایج با هم مقایسه شد. داده‌های حاصل از بررسی شمارش اکسونی با استفاده از آزمون آماری One Way ANOVA و Paired Sample T-test مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون پست هاک Tukye جهت تأیید نتایج استفاده شد و داده‌های حاصل از بررسی SFI با استفاده از آزمون داده‌های تکراری مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون دانت نیز جهت تأیید داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: در همة گروه‌های تجربی (گروه‌های 2،3،4) بهبود عملکرد حرکتی (PFI) در هفته 8 و 16 پس از جراحی از نظر آماری معنادار نبود (05/0 P) ولی در مطالعات بافت شناسی شمارش اکسونی در گروه انتها به کنار با ایجاد دریچه بهتر از سایر گروه‌ها بود ( 05/0 >P).
نتیجه‌گیـری: با توجه به یافته‌های این مطالعه مؤلفان معتقدند روش ترمیم انتها به کنار باعث ترمیم عصب و رشد آکسو‌ن‌ها همچنین بهبود عملکرد قابل مقایسه با روش کلاسیک انتها به انتها در موش می‌شود. ولی با توجه به اینکه اندازه و قطر اعصاب و همچنین عضلاتی که بایستی عصب‌گیری شوند. در انسان‌ها خیلی بزرگتر از موش هستند و ممکن است نتایج ترمیم عصب خصوصاً نتایج عملکردی متفاوت باشند. پیشنهاد می‌شود برای تعمیم یافته‌های فوق مطالعه‌ای تجربی در یک مدل حیوانی بزرگتر مثل میمون، مطالعه مشابه تکرار شود.
کلمات کلیدی به فارسی: آناستوموز انتها به انتهای عصب، آناستوموز انتها به کنارعصب، بهبود عملکرد حرکتی، بررسی بافت شناسی
