عنوان شماره: پاییز و زمستان 1401 عنوان به فارسی: به یاد استاد علم و اخلاق دکتر مریم پوررضا
فایل PDF این مقاله: از صفحه: 122 تا صفحه: 123
خلاصه به فارسی: دکتر مریم پوررضا که بی¬شک یکی از تأثیرگذارترین اساتید رشته زنان و مامائی بود؛ چهره مقبول و شناخته شده¬ای در حوزه بیماری¬های زنان داشته و مورد اعتماد بسیاری از خانواده¬ها بود. او در خانواده¬ای فرهنگی به دنیا آمد و لحظه¬ای از تلاش دست برنداشت و همیشه پزشکی با اخلاق، متعهد و دلسوز برای بیمارانش ماند. دکتر مریم پوررضا که در مدرسه فرانسوی ژاندارک درس خوانده بود، پس از گرفتن دیپلم در کنکور شرکت کرد و در بین خانم¬های داوطلب رشته پزشکی رتبه اول را به دست آورد. او بعد از اینکه دوره پزشکی عمومی را در 6 سال در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران با موفقیت سپری کرد، دوره تخصص زنان را با پشتکاری عجیب در بیمارستان زنان گذراند و چون به زبان فرانسه مسلط بود، برای گذراندن دوره¬های تکمیلی پزشکی، عازم بلژیک و فرانسه شد. او در این کشورها دوره بورد سونوگرافی را طی کرد و دوره نازایی را 3 - 4 ماهه در خارج از کشور با موفقیت گذراند و موفق شد فوق تخصص نازایی بگیرد. او اعتقاد زیادی به آموزش داشت و معتقد بود که یک معلم باید همه علوم مربوط به رشته خود را بیاموزد و به دانسته¬های خود اکتفا نکند. دکتر پوررضا عقاید خاصی داشت و هرگز علاقه¬ای به پست و مقام و سیاست نداشت. حتی چند بار پیشنهـاد کاندید شدن برای نمایندگی مجلس را رد کرد. در این باره می¬گفت: "سیاست من؛ مطب من، مریض من، دانشجـوی من و دانشگاه من است." و رمـز موفقیت خود را پشتکار، علاقه به آموختن، سحرخیزی، انضباط و مسئولیت¬پذیری می¬دانست، صفاتی که تقلید از آنها پشیمانی نمی¬آورد. او معتقـد بود یک جراح خوب و نمونه باید علاوه بر دانش روز، پشتکار و علاقه، استعداد ذاتی داشته باشد. داشتـن استعداد در هر کاری اهمیت زیادی دارد. استعداد و قدرت در جراحی یک ویژگی ذاتی و از نظر من بسیار مهم است. جـراح باید قدرت تصمیم¬گیری سریع و اقدام فـوری داشته باشد. من در دانشجـوهایم در همان چند جلسه اول به راحتی تشخیص می¬دادم که قدرت دستشان به درد جراحی می¬خورد یا نه، ولی افسـوس که گزینش¬های ما خیلی دقیق نیست.
ایشان از آغاز شکل¬گیری جامعه جراحان تا هنگامه پرکشیدن همواره در فعالیت¬های علمی مشارکت فعال داشت، وی همواره در ترقی و تعالی حرفه جراحی و صانت از مصالح درمانی مردم تلاش می¬نمودند. فقدان این بانوی گرامی مایه تأسف بوده و یاد و آثارش همواره زنده خواهد بود.
ایشان متعلق به نسلی از پزشکان بود که طبابت را معجونی از عشق و فداکاری می¬دانستند.
